wtorek, 12 października 2010

"Sam przeciw wszystkim" Gaspara Noé. Rodzimy się sami, żyjemy w osamotnieniu i samotnie umieramy.

Życie jest tunelem. Każdy go ma. Mały własny tunel. Tylko bez żadnego światła na końcu.
Życie bez nadziei, codzienna walka ludzi urodzonych pod złą gwiazdą, żyjących w świecie podzielonym na biednych i bogatych. Szare i brudne robotnicze przedmieścia Paryża i Lille. Trudności w zdobyciu pracy, a w konsekwencji brak perspektyw na poprawę losu. Oto realia, w których żyje Philippe Chevalier, bohater filmu Sam przeciw wszystkim Gaspara Noé.

Akcja filmu toczy się w latach 80-tych we Francji. Główne wydarzenia poprzedzone są przedakcją, stanowiącą biograficzny skrót wydarzeń od narodzin bohatera w 1939 r. do 3 stycznia 1980 r. Philippe reasumując swoje dotychczasowe życie, przedstawia nam kluczowe wydarzenia, które doprowadziły go do sytuacji w jakiej się znalazł w 1980 r. Gdy miał 2 lata zostawiła go matka, ojciec zmarł w obozie koncentracyjnym. Bohater został rzeźnikiem, udaje mu się założyć własny interes. Poznaje młodą fabrykantkę, a owocem ich namiętności jest córka Cynthia. Kobieta jednak zostawia jego i dziecko, odchodząc z innym mężczyzną. Całkowita destrukcja świata bohatera następuje gdy Philippe trafia do więzienia za brutalną napaść na mężczyznę, którego niesłusznie podejrzewał o zgwałcenie córki. Traci wolność, sklep, mieszkanie i córkę, która trafia do sierocińca. Jest to moment zwrotny w jego życiu. Traci on wszystko co do tej pory udało mu się osiągnąć i jak się później okaże, już nigdy nie uda mu się odzyskać swojego małego szczęścia. Przeszłość się mści i dla ludzi, którzy zbłądzili na zawsze gaśnie światło.

Rację ma kałasznikow. Analiza filmu "Ziemia niczyja" Denisa Tanovicia.

Film Ziemia niczyja światową premierę miał w maju 2001. Reżyserem i jednocześnie autorem scenariusza i muzyki jest Denis Tanović. Nakręcony przez niego obraz przedstawiający wojnę w Bośni i Harcegowinie w latach 90-tych, przebił się do świadomości opinii międzynarodowej głównie dzięki prestiżowym nagrodom jakie otrzymał, w tym Oskara i Złoty Glob za najlepszy film zagraniczny w 2002 r. Międzynarodowy sukces stał się udziałem bośniackiego reżysera, który postawił pierwszy krok na płaszczyźnie filmu fabularnego. Tanović zajmował się do tego czasu głównie robieniem filmów dokumentalnych, z materiałów pochodzących w większości z frontu wojny domowej, która wybuchła w Bośni i Harcegowinie w 1992 r.

Ziemia niczyja ma być w zamyśle reżysera swego rodzaju metaforą wojny na Bałkanach, która w mikroskali pokazuje każdą ze stron konfliktu. Prześledźmy w jaki sposób Tanović charakteryzuje poszczególnych bohaterów.

Złe sny Michaela Haneke. Recenzja filmu 'Biała Wstążka'.

Filmy Michaela Haneke są jak zapadanie w zły sen. Zanurzeni w bezpiecznej ciszy zostajemy znienacka zarzuceni serią nieprzyjemnych obrazów. Prawa rządzące senną krainą pozostawiają nas bezradnych wobec gwałtu dokonywanego na naszych emocjach, ale prędzej czy później przychodzi przebudzenie, powrót do bezpiecznej ciszy. Biała wstążka, najnowsze dzieło reżysera, spowite jest klamrą ciszy. Choć dźwięk w filmie ma źródło wyłącznie w diegezie, co jest raczej regułą aniżeli wyjątkiem w twórczości austriackiego reżysera, cisza na krańcach filmu nie przechodzi niezauważona. W zamierzeniu reżysera miała ona zapewne służyć początkowo wzmożeniu koncentracji, na końcu zaś wydzieleniu pola na mocniejsze wygranie emocji, stworzenia dogodnych warunków do refleksji. Owa cisza jest także czasem, gdy jeszcze lub ponownie mamy kontakt z rzeczywistością.